این روزها کار کردن با نرم‌افزارهای طراحی خیلی ساده است. هرکسی با کمترین میزان تجربه با مدت کوتاهی تلاش و تمرین به سادگی به تمام امکانات اپلیکیشن‌هایی مثل «اسکچ» و «ادوبی ایکس‌دی» مسلط می‌شود.
می‌توان گفت خیلی‌ها به سادگی می‌توانند طرح‌هایی که از اپلیکیشن‌های مختلف می‌بینند را روی یک صفحه اسکچ پیاده کنند. باید منطقی باشیم و قبول کنیم روزهایی که برای طراحی اپلیکیشن «رادیو» باید یک رادیو را به صورت واقعی روی فتوشاپ و ایستریتور پیاده می‌کردیم، به پایان رسیده است.
همین الان اپلیکیشن‌های محبوب گوشی موبایلتان را باز کنید. به دقت به آنها نگاه کنید؛ اگر خوب دقت کنید؛ ترکیبی از خطوط عمودی و افقی و رنگ‌ها را خواهید دید. درست است که بازسازی رابط کاربری ساده امروزی ممکن است آسان باشد ولی یکی از عواملی که همکراه سبک طراحی «واقع‌گرا» از بین رفت، انتقال سریع مفاهیم بود.
این یعنی رساندن یک مفهوم در دنیایی که رابط کاربری عملا با استفاده از تعدادی رنگ، خط و فضاهای خالی بوجود می‌آید، سخت‌تر از گذشته شده است و اینجاست که دقت به نکات ریز و کار با امکانات موجود می‌تواند برگ برنده ما باشد.
یکی از نکاتی که همیشه به آن دقت می‌کنم و سعی می‌کنم در دیزاین‌های خودم از آن استفاده کنم، رعایت استفاده دقیق و درست از حروف بزرگ و کوچک است.
به نظر من استفاده از حروف نیازمند احترام و دقت خاصی است. بخاطر اینکه شما به عنوان یک طراح باید با استفاده از ابزاری که در دست دارید، مفاهیمی که مدنظرتان است را به مخاطب انتقال دهید.
استفاده از حروف بزرگ معمولا نماد توجه بیشتر است. به این دلیل که حروف بزرگ درکنارهم معمولا سخت‌تر خوانده می‌شوند. برای همین در بعضی از سرویس‌ها مثل اسپاتیفای می‌بینیم که برای نمایش هویت یک دیتا، مثلا یک پلی‌لیست، از ساختار نگارشی « PLAYLIST » استفاده می‌شود.
این کار چند مزیت جذاب دارد. مثلا نیازی نیست این کلمه لزوما در سایز بالا مورد استفاده قرار بگیرد، وقتی سایز را کم می‌کنیم، می‌توانیم با بزرگ کردن حروف باعث مکث بیشتری از سمت مخاطب بشویم و این باعث می‌شود تا همان توجهی که به نوشته‌های بزرگ‌تر می‌شود را توسط مخاطب دریافت کنیم.
این مقوله را – خیلی مفصل‌تر – در مقاله‌ای که آقای «بردلی نایس» نوشته در لینک در اینجا می‌توانید بخوانید.
(زمان حدودی مطالعه: ۵ دقیقه)
